SUM SCORE*

...วันนี้คะแนน SUMMATIVE ออกมาอย่างเป็นทางการ

ทำเอาไอ้เอิงอึ้งกินไม่ได้นอนไม่หลับทีเดียว

รู้ทีละวิชาก็แย่พออยู่แล้ว

พอเอาทุกวิชามารวมกันในแผ่นเดียว

ยิ่งอยากจะร้องไห้ให้น้ำตาเป็นสายเลือด

เพื่อนๆต่างก้ได้คะแนนดีกันทั้งน้าน

มีแต่ไอ้เอิงตัวเดียวที่มานไม่ได้เรื่องได้ราวเล้ย

แย่มันทุกวิชา..แล้วงี้ชั้นจาได้อยู่ห้อง QUEEN มั้ยน้อ???

ห้อง KING ช้านไม่หวัง ขอ QUEEN ได้เป็นอันประเสริฐแล้น

นี่ก็ใกล้จาสอบ FINAL เข้ามาทุกทีแล้ว ไอ้เอิงต้องฟิตอ่านหนังสือด่วนจี๋

ติด SPEED วันแรกก็แบบว่ามหาโหด

รายการสอบวันแรก --->> 1.เลขยาก 2.เคมี 3.ภาษาอังกฤษ (Written & Oral) 4.ไทย

น่ากลัวมากๆเลย ใครจะไปทำได้ แค่เอาเลขยากมารวมกะ เคมี หัวก็จะระเบิดแล้ว

ดันมาเอาภาษาอังกฤษยัดเข้าไปซะอีกนี่

กะจาฆ่ากันให้ตายยยยยยยยย O-O

...สุดท้ายนี้ ไอ้เอิงขออวยพรให้มุกท่านโชคดีในการสอบ FINAL เถิด ...

*ส๊าธุ!!!!!!!!!!!!!

งาน THANKS พี่ห้อง..946

...เมื่อวันก่อนก้ไปเลี้ยงขอบคุณพี่ห้องมา
ที่ร้านอาหารแถวสยาม ก็มีเพื่อนๆในห้องไปเยอะแยะเลย
ส่วนพี่ห้องเองก้ไปเยอะเหมือนกัน
ดูเหมือน พวกผู้ชายจะเป็น head ในการจัดงานครั้งนี้
..ตุลย์ ก้อง มิ้ง กี้ ดูจะยุ่งมากกับงานนี้
ดูท่าทางน่าจะเหนื่อยเพราะว่าเป็นคนจัดการทุกอย่าง
ทั้งจองร้านอาหาร เอาเมนูมาให้เพื่อนเลือก
ชวนเพื่อน ชวนพี่ สั่งอาหาร ฯลฯ สงสารเพื่อนเหมือนกัน
แต่ก็ช่วยรัยไม่ได้เล้ย!!!

บรรยากาศภายในงาน...
เราจัดกันโดยเหมาทั้งชั้นเลย ก็มีร้องคาราโอเกะ ทานอาหาร
มีการให้ของขวัญระหว่างน้อนรหัสกับพี่รหัสห้อง
ทุกคนต่างก็ดูมีความสุข แต่ก็ไม่รู้ว่าที่พวกเรา
ทำไปวันนั้น จะทำให้พวกพี่เค้าประทับใจอย่างที่พวกพี่
เค้าหวังไว้หรือเปล่า เพราะว่าพวกพี่ก็ได้คุยกับน้องๆไม่นาน
แต่พวพี่เค้าน่ารักมาก ไม่บ่นสักคำเลย บอกแต่ว่างานนี้สนุก

...ส่วนใหญ่ถ้าใครได้ครองไมค์ร้องคาราโอเกะแล้ว
ก็จะไม่ยอมปล่อยให้มันหลุดมือไปง่ายๆ
ร้องมันอยู่นั่นแหละ มีผู้ชายห้องเราคนนึง
ร้องมันซะแทบทุกเพลง คงคิดว่าเสียงตัวเองเพราะมั้ง 55+
เพื่อนผู้หญิงห้องเราก็ร้องเหมือนกัน 55+
ไม่ว่าจะเป็นเพลง วันแดงเดือด หรือ ขอนไม้
แหม!! ผู้หญิงห้องเราก็ไม่เบานะเนี่ย
กล้าแสดงออกน่าดู

อาหารวันนั้นก็มีหลายอย่าง..
ตอนแรกก็ว่าไม่อร่อย พอกินอาหารอื่นๆที่ตามมาชักอร่อยติดลม
สุดท้ายตบด้วยของหวาน เฉาก๊วย!!!

ก็ดีนะวันนั้น สนุกดี เสียแต่ว่าแพงไปหน่อย ToT

วันวาเลนไทน์...*

วันวาเลนไทน์ปีนี้...
ดูว่าทุกคนจะให้ความสำคัญกันมากพอสมควร
เพราะว่าเดินไปที่ไหนก็มีแต่คนพูดถึงวันแห่งความรักที่จะถึงนี้

ไม่ว่าจะเป็น เด็กอายุตั้งแต่ 10 ขวบ จนถึงผู้ใหญ่วัยทำงาน ต่างก็
คุยกันเรื่องวันวาเลนไทน์กันทั้งนั้น...
บ้างก็คุยกับเพื่อนว่า "วันวาเวนไทน์ปีนี้ ชั้นจะซื้ออะไรให้แฟนชั้นดี??"
บ้างก็แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเพื่อนว่า "ปีนี้ชั้นจะได้ดอกกุหลายจากแฟนชั้นกี่ดอกน้อ...?"
บ้างก็พูดว่า "วันวาเลนไทน์ปีนี้ช่างห่อเหี่ยว..คงไม่มีคนให้ดอกกุหลาบเหมือนปีก่อนๆ"
บ้างก็บ่นพึมพำกับตัวเองว่า"เฮ้อ!!..วันวาเลนไทน์นี้กูคงไม่ได้ดอกไม้อีกตามเคย TT"

...สำหรับตัวผู้เขียนเอง วันวาเลนไทน์ก็เป็นเพียงวันหนึ่ง (ที่ใกล้วันสอบเข้ามาทุกที) ถ้าเพียงแต่ว่า
เราจะไม่ไปให้ความสำคัญกับมันมากเกินไป และก็คิดซะว่าวันนี้ก็เป็นอีกวัน
ที่ผ่านไปโดย ทั่วประเทศมีแต่ดอกกุหลาบเต็มไปหมด ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้
ส่งมาให้เรา แต่มันก็เป็นตัวแทนส่งความรักให้คู่รักคนอื่นๆ หรือพ่อแม่ลูกที่รักกัน
อย่างน้อยมันก็ทำให้ได้เห็นว่า "ความรักยังมีอยู่รอบตัวเรา" แค่นี้เรายังไม่มี
ความสุข อีกหรือ??

หรือบางคนอาจน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่ได้รับดอกกุหลาบจากคนรักของตน หรือไม่รู้ว่าจะ
ซื้อดอกกุหลาบให้ใครดี ...ก็ลองหันกลับไปมองคนแก่ 2 คนที่แก่ลงทุกวั๊นทุกวัน
นั่นก็คือพ่อแม่ของเรานั่นเอง...ซื้อให้ท่านสิ ท่านให้เรามามากแล้ว
ไม่จำเป็นว่าวันวาเลนไทน์จะต้องเป็นวันแห่งความรักสำหรับหนุ่มสาวเพียงอย่างเดียว
แต่วันก็เป็นอีกวันที่เราจะมีโอกาสได้แสดงความรักกับพ่อแม่...

หรือไม่ถ้าคุณเป็นหนึ่งคนที่ไม่รู้จะซื้อดอกกุหลาบให้ใคร...นี่คือหนทางสุดท้ายแล้ว

นั่นคือ

"...ซื้อกุหลาบให้ตัวเอง ฉันซื้อกุหลาบให้ตัวเอง..." ลองสิคะ ผู้เขียนเชื่อว่าคงให้
ความรู้สึกที่แปลกไม่น้อยในการทำเช่นนี้ แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกโดดเดี่ยว
ไม่ใช่ความรู้สึกว่าตัวเองไม่มีใครรัก แต่มันเป็นความรู้สึกที่ใครๆก็สามารถมีได้
นั่นคือ...ความรู้สึก"รัก"ตัวเอง ลองหันกลับมามองตัวเองสักครั้ง
มองดูว่าเราพยายามหาคนมารักเรา พยายามหาคนที่เรารัก แต่ว่าคนที่เราควรดูแลที่สุด
และรักมากที่สุดรองมาจากพ่อกับแม่แล้ว...ก็คือตัวเราเอง ลองหันกลับมาดูแลใส่ใจกับตัวเอง
ลองเปลี่ยนมุมมองใหม่ซะว่า "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" ไม่มีคนที่รักเรา อย่างน้อยเราก็ยัง
รักตัวเอง ไม่ใช่หรือ?? เราไม่จำเป็นต้องตามหาคนที่รักเราหรือคนที่เรารัก

เพียงแต่ว่า เราดูแลตัวเองให้ดีที่สุด แล้วสิ่งดีๆ จะตามมาเอง...

อย่าให้วันวาเลนไทน์ซึ่งเป็นวันแห่งความรัก มาทำร้ายหัวใจคุณเลย

ลองหันกลับมาทำสิ่งดีๆ ให้กับตัวคุณเองและคนใกล้ชิดสิ

แล้วจะรู้ว่า "ความสุข" มีได้ในทุกวัน ไม่ใช่แค่วันวาเลนไทน์...*

****ขอให้ทุกคนมีความสุขกับวันวาเลนไทน์นะจ๊ะ****

ช่วงเวลานี้...

บันทึกประจำวัน วันอังคาร ที่ 5 กุมภาพันธ์ 2551


เนี่ยๆ...


มาคิดดูแล้วก็เศร้าใจมากๆเลย เพราะว่าอีก 7 วันเองที่เราจะได้อยู่คุยกะเพื่อนๆทุกคน


อยากให้เพื่อนๆทุกคนจดจำวันเวลาดีๆที่เราได้อยู่ด้วยกันน้า


เพราะปีหน้าเราคงไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแล้วล่ะ


บางคนอาจไปอยู่ห้องคิงส์ ห้องควีน ห้องคละ...


แต่ว่ายังงัยเราก็เพื่อนกัน อยากให้ทำดีกันเข้าไว้ตลอดเวลาที่เหลืออยู่


อยากให้ใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างคุ้มค่า และประทับใจมากที่สุด


รักเพื่อนๆทุกคน...ไอ้เอิง*

เกิอบปีในเตรียมของเอิง...*

นี่เวลาก็ผ่านมาเกือบปีแล้วนะเนี่ยตั้งแต่สอบเข้ามาได้...

เพื่อนๆน่ารักกันทุกคนเลย

ช่วยกันทำงาน มีรัยก็ช่วยเหลือกัน

ห้องเราถึงจะไม่น่ารัก ไม่เรียบร้อยใยสายตาครูอาจารย์ที่เข้ามาสอน

แต่ว่ความซนของเพื่อนๆในห้องนี้เอง

ที่ทำให้เกิดความทรงจำดีๆ ที่น่าประทับใจสำหรับทุกคนมากมาย

อย่างไอ้พวกผู้ชายที่นั่งหลังห้องงี้ จะพูดมาก คุยตลอด บางคนก็หลับทั้งวัน

แต่พอเอาเข้าจริงแล้วพวกมันเรียนเก่งกันทั้งน้าน

ส่วนพวกผู้หญิงก็เล่น พูดมาก สันโดษ ชอบคุยเวลาเรียน

แล้วก็สรรหาเรื่องมาเม้าท์ได้ตลอดเวลาเรียน หรือเวลาว่าง

ถ้านั่งรวมกลุ่มกันเกิน 2 คนมะไหร่เมื่อนั้น ใครสักคนบนโลกจะต้องถูกอ้างอิงถึง 55++

บางคนห้องเราก็ทำรัยเปิ่นๆบ้าง ไม่เข้าท่าบ้าง

แต่ห้องเรารักกันมาก และเป็นห้องที่สนิดกันเร็วกว่าห้องอื่นๆรอบข้างด้วย

มารู้จักกันวันเดียวผู้หญิงก็แทบจะขี่คอผู้ชายแล้ว

นี่พูดจริงๆนะ -*-

แล้วก็ต้องยกความดีให้พี่ห้อง และพี่สายด้วย

โดยเฉพาะพี่ห้องที่เค้ารักเราม๊ากมาก มาหาทุกวันเลย

ไม่รู้ว่าห้องอื่นเป็นอย่างนี้หรือเปล่านะ

สาย HomE ของห้องเราเป้นสายโฮมที่ยาวที่สุดในเตรียมฯแล้ว

จึงทำให้พี่ห้องที่เลือกเราเป็นสายโฮมต่อจากพี่เค้ารักเรามาก

รวมถึงรุ่นพี่สายโฮมที่ตอนนี้เค้าอยู่ ม.6 แล้ว เค้าก็รักเราเช่นกัน

ส่วนพี่สาย...

พี่เค้าฝึกให้เราเป็นคนใจเย็น รักสาย รักเพื่อน รักเตรียมฯ

และสอนความสามามัคคี ไม่พยายามเป็นอริกับใคร

อาจารย์ทุกท่านที่สอนเรา

ถือว่าเป็นอาจารย์ที่มีคุณภาพมาก ท่านใจดีเหลือเกิน แต่ละคนก็สอนเก่งกันทั้งน้าน

อาจารย์ที่ปรึกษาเราเป็นอาจารย์สอนวิชา ชีววิทยา

ท่านสอนเก่งมาก แต่เพื่อนๆมักจะหลับในคาบ เพราะว่ามันเป็นวิชาที่ต้องอาศัยการจำ

ดังนั้นจึงทำให้ทุกคนง่วง

ประกอบกับที่อาจารย์สอนแบบระดับเสียงโทนเดียวเลยดูไม่เร้าใจ ไม่ปลุกเด็กๆ แถมยังทำให้ง่วงอีก

*รูปประกอบการบรยาย 55+

แต่เพื่อนๆกลุ่มที่ตั้งใจเรียนใช่จะไม่มี



คนที่นั่งหน้าห้องมักจะตั้งใจเรียน (เอ๊ะ!! รวมเราด้วยป่าวหว่า??)



คนที่นั่งหน้าห้องกลุ่มนี้ จะตั้งใจฟังอาจารย์สอนทุกวิชาเลย ไม่เคยหลับเลย



แกก็เลยเรียนเก่ง55+



ทั้งหมดที่กล่าวมาไม่ขอเอ่ยชื่อว่าใคร แต่เชื่อว่า ถ้าเพื่อนๆมาอ่านแล้ว คงจะเข้าใจกันเองแหละ ^^



รักเพื่อนๆ รักครูอาจารย์ รักห้อง รักสาย รักเตรียมอุดมศึกษา*****

เอิงแนะนำหนังสือ เรื่อง เจ้าหญิงน้อย

เรื่อง เจ้าหญิงน้อย ( A Little Princess )

เจ้าหญิงน้อย / ฟรานเซส ฮอดจ์สัน เบอร์เน็ตต์ : เรื่อง; เนื่องน้อย ศรัทธา : แปล จากเรื่อง A Little Princess. -- พิมพ์ครั้งที่ 4. – กรุงเทพฯ : แพรวเยาวชน, 2546

>> :: เนื้อเรื่อง

เป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อว่า ซาร่า ครูว์ เป็นลูกของนายทหารใหญ่ชาวอังกฤษที่อาศัยอยู่ในประเทศอินเดีย แม่ของซาร่าเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็ก ดังนั้น เธอจึงต้องใช้ชีวิตอยู่กับพ่อของเธอเพียง 2 คน พ่อของเธอเป็นคนมั่งคั่งมีฐานะดี ดังนั้นเมื่อเธออายุได้ 7 ขวบ พ่อของซาร่า จึงพาซาร่าไปเรียนที่โรงเรียนประจำที่ประเทศอังกฤษ พ่อของเธอผูกพันกับเธอมาก เพราะมีกันอยู่แค่สองคน ดังนั้น เมื่อพ่อของซาร่า พาซาร่ามาส่งถึงประเทศอังกฤษแล้ว จึงสั่งให้มิสมินชิน ผู้ซึ่งเป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน ดูแลซาร่าเป็นอย่างดี และให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ซาร่าต้องการ แล้วให้มาเก็บค่าใช้จ่ายที่เขา จากนั้นพ่อของซาร่าก็กลับไปที่ประเทศอินเดีย มิสมินชินเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน เมื่อเธอเห็นว่าซาร่าเป็นเด็กที่มีฐานะดี ร่ำรวย จึงดูแล
เอาใจซาร่าเป็นอย่างดีให้ซาร่ามีทุกอย่างพิเศษกว่าคนอื่นๆ ซาร่าเป็นเด็กที่น่ารัก นิสัยดีและมีความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าวัยเดียวกัน เธอเป็นเด็กที่ช่างจินตาการ
เธอชอบเล่านิทาน เล่าเรื่องที่เธอแต่งขึ้นมาเองให้กับเด็กที่อยู่ในโรงเรียนคนอื่นๆฟัง แม้แต่เด็กบางคนที่ไม่ชอบซาร่าก็ยังต้องมาฟังเรื่องที่ซาร่าเล่าด้วย ที่สำคัญเธอชอบจินตนาการว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง แต่ว่าเธอไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงที่ ร่ำรวยมั่งคั่ง มีพร้อมไปหมดทุกอย่าง แต่ว่าเธอจินตนาการว่าเธอเป็นเจ้าหญิงที่มีน้ำใจ จิตใจงดงามชอบช่วยเหลือผู้อื่น และเป็นคนที่เสียสละ ...แต่ชีวิตของซาร่าก็ต้องเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อมีอยู่วันหนึ่ง ทนายของพ่อของซาร่ามาหามิสมินชินที่โรงเรียน และบอกข่าวร้ายกับมิสมินชินว่าพ่อของซาร่าได้เสียชีวิตลง จากมิสมินชินที่เคยดีกับซาร่ากว่าคนอื่นๆตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เนื่องจากเห็นว่าซาร่าไม่เหลืออะไรแล้ว มิสมินชิน จึงให้ซาร่าไปทำงานในครัว ทำงานหนัก ทำทุกอย่างในโรงเรียนไม่ว่าจะ ซื้อกับข้าว ทำอาหาร กวาดห้องโน้นห้องนี้ และงานหนักๆอีกมากมายที่เกินแรงผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างซาร่าจะทำได้ ซาร่าต้องทนลำบากอยู่เป็นเวลานาน เธอเสียใจมาก แต่ไม่เคยคิดเคียดแค้นมิสมินชินเลย แต่เธอกลับให้กำลังตัวเองโดยการจินตนาการ สมมติว่าเธอเป็นเจ้าหญิงที่ตกทุกข์และอยู่ในคุกบาสตีย์ที่แสนลำบากแทน เธอไม่เคยแสดงอาการหยาบคายหรือกริยาอาการที่ไม่สมควรให้ผู้อื่นเห็น จากนั้นไม่นานเพื่อนบ้านที่ย้ายเข้ามาอยู่ข้างโรงเรียนของซาร่า ก็ทำให้ชีวิตของซาร่าเปลี่ยนไป.....

>> :: วิเคราะห์

จากที่ได้อ่านมา ภาษาที่ใช้เขียนก็เป็นภาษาที่อ่านแล้วดู สงบ และชวนให้จินตนาการไปกับเนื้อเรื่องที่ผู้เขียนเล่าออกมา อ่านง่าย สามารถอ่านได้ทุกวัย เพราะใช้ภาษาที่เข้าใจง่าย และสนุกสนาน ผสมกับการที่ผู้เขียนสามารถเขียนสื่ออารมณ์ทำให้ ผู้อ่านสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของตัวละคร ทำให้เราอ่านแล้วยากที่จะวางลงเลยทีเดียว

>> :: สรุป และข้อคิด
โดยสรุปแล้ว “เจ้าหญิงน้อย” เป็นเรื่องราวของเด็กคนหนึ่ง ซึ่งยึดมั่นในความดี เจ้าหญิงในจินตนาการของเธอ ก็คือ...ความดี เธอจินตนาการว่าเป็นเจ้าหญิง นั่นคือการเตือนตัวเองให้ทำแต่สิ่งที่ดี ไม่หยาบคายใส่ผู้อื่น ไม่เคียดแค้นผู้อื่น ไม่นึกน้อยใจในโชคชะตา เธอจินตนาการว่าตัวเองเป็นนักโทษในคุกบาสตีย์ เป็นเจ้าหญิงตกยาก ที่ถึงแม้จะตกยากยังไงก็ยังรักษาความเป็นเจ้าหญิงของตัวเองไว้ ถึงแม้จะเจออุปสรรคที่หนักหนาสาหัสเท่าไหร่ เธอก็ยังยึดมั่นที่จะทำแต่ความดี เธอจินตนาการชีวิตของเธอเพื่อให้กำลังใจตัวเอง นี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่อ่านได้ทั้งครอบครัว เด็กๆก็อ่านได้ และก็ควรชี้แนะให้เห็นด้วยว่า ซาร่ามั่นใจในความดีแค่ไหน เจออุปสรรคอะไรก็ไม่เคยย่อท้อ อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้ได้คติสอนใจอย่างหนึ่งก็คือ “ต้องมีสักวันที่เป็นวันของเรา ไม่ว่าจะนานเพียงไหนเราก็จะต้องมุ่งมั่นที่จะทำแต่สิ่งดี แล้วสิ่งดีที่เราทำนั่นแหละ จะทำให้ผู้อื่นเห็น และพร้อมที่จะช่วยเหลือเรา เพราะความดีของเรา...”

๗๐ ปี เตรียมอุดมศึกษา ของเรา*

"ปีนี้โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาก็ได้ก้าวเข้าสู่ปีที่ ๗๐ แล้ว โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษามีชื่อเสียงทั้งทางด้านวิชาการ กีฬา และเป็นโรงเรียนที่ได้ส่งนักเรียนไปออกทำชื่อเสียงในระดับประเทศ รวมถึงระดับโลกอีกด้วย ทำให้สร้างชื่อเสียงให้กับประเทศมากมาย รวมทั้ง ๗๐ ปีที่ผ่านมานี้ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาได้ผลิตบุคลากรที่มีคุณภาพหลายด้านออกไปทำชื่อเสียง และพัฒนาประเทศชาติเป็นจำนวนมาก เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ประเทศไทยเราเจริญและก้าวหน้ามากขึ้น ด้วยความพร้อมในด้านต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น อุปกรณ์ทางการศึกษา สถานที่ศึกษาที่เอื้ออำนวยต่อการเรียนการสอน บุคลากรครูอาจารย์รวมถึงนักเรียนที่มีคุณภาพจากทั่วทั้งประเทศ จึงทำให้โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา ดำรงชื่อเสียงและคุณภาพทางการศึกษามาได้ยาวนานถึง ๗๐ ปี"

ในแต่ละปีมีนักเรียนมาสอบคัดเลือกจากทั่วทั้งประเทศประมานหมื่นกว่าคน โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา มีทั้งแผนกการเรียนวิทย์-คณิต ภาษา-คณิต ภาษา-ฝรั่งเศส ภาษา-เยอรมัน และภาษา-ญี่ปุ่น ในแต่ละปีเมื่อมีการประกาศผลการสอบเข้าเรียบร้อยแล้ว จะเป็นประเพณีที่รุ่นพี่จะต้องทำการรับน้องก่อนเปิดเทอมและในช่วงเปิดเทอมไปแล้ว ๒ สัปดาห์ มันเป็นประเพณีที่ทำกันในทุกแผนกการเรียนและทุกปี ทำให้เกิดความเป็นกันเองระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้อง ทำให้รุ่นพี่กับรุ่นน้องได้มีโอกาสทำความรู้จักและใกล้ชิดกันมากขึ้น และยังมีประเพณีเป็น พี่รหัส-น้องรหัสกัน ในแต่ละห้อง และแต่ละสายด้วย รวมถึงโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาเอง ก็จะจัดให้มีการเข้าค่ายพัฒนาศักยภาพผู้เรียน ก่อนที่จะเปิดเทอม เพื่อให้นักเรียนที่เข้ามาใหม่ได้รู้จักธรรมเนียมปฏิบัติของโรงเรียน และได้รู้ประวัติความเป็นมาของโรงเรียน รวมถึงกฎระเบียบและข้อปฏิบัติ ที่นักเรียนควรปฏิบัติ ในการเข้าค่ายครั้งนี้จะมีรุ่นพี่มาช่วยกันดูแลน้อง คอยอธิบาย คอยช่วยเหลือน้องๆ เวลาเข้าทำกิจกรรมต่างๆ การเข้าค่ายทำให้เราได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆ หลายคนเพราะต่างคนต่างก็ไม่มีเพื่อนมากนักเนื่องจากต่างคนก็มาจากต่างที่ บางคนมาจากเหนือบ้าง จากใต้บ้าง ตะวันออกเฉียงเหนือบ้าง รวมถึงภาคอื่นๆด้วย ทุกคนต่างก็อยากมีเพื่อนและตอนนั้นทุกคนก็ได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์ ได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับเพื่อนใหม่ จากการที่นักเรียนที่มีคุณภาพหลั่งไหลเข้ามาเรียนที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาไม่เว้นแต่ละปีทำให้ โรงเรียนมีนักเรียนที่ทำชื่อเสียงให้แก่โรงเรียนมากมาย และโรงเรียนก็มีสถิตินักเรียนที่ได้รับทุนเล่าเรียนหลวงมากที่สุดเป็นอันดับหนึ่ง ได้รับทุนไปศึกษาต่อต่างประเทศเป็นอันดับหนึ่ง ได้คะแนนเป็นอันดับหนึ่งในการสอบเข้าเรียนต่อในระดับอุดมศึกษาเป็นที่หนึ่งของประเทศ ฯลฯ นอกจากนักเรียนของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา จะเป็นเลิศทางวิชาการแล้ว ก็ยังยึดหลักคุณธรรมที่ว่า “นิมิตฺตํ สาธุรูปานํ กตัญฺญูกตเวทิตา ...ความกตัญญูเป็นเครื่องหมายของคนดี” ซึ่งเป็นคติประจำโรงเรียนอีกด้วย แต่ว่า ถ้าจะบอกว่านักเรียนที่ทำให้โรงเรียนมีชื่อเสียงอย่างเดียวก็คงไม่ได้ เพราะการที่นักเรียนจะมีคุณภาพได้ก็เกิดจากครูอาจารย์ที่มีคุณภาพและเป็นที่ยอมรับในแวดวงการศึกษาว่าเป็นผู้ทรงคุณวุฒิ และต่างก็มีความเชี่ยวชาญ และชำนาญในการสอน รวมถึงระหว่างการเรียนการสอน ได้มีการสอดแทรกคุณธรรมให้นักเรียนอยู่เสมอ และโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา ไม่ได้เน้นเพียงแค่การเรียนอย่างเดียว แต่โรงเรียนยังมีการจัดกิจกรรมระหว่างภาคเรียน เช่น กิจกรรมกีฬาสี ทำให้นักเรียนทุกคนได้มีส่วนร่วมในงานกีฬาสี ไม่ว่าจะเป็น เชียร์กีฬา และเข้าร่วมแข่งกีฬาประเภทต่างๆ ทำให้นักเรียนได้แสดงความสามารถพิเศษของแต่ละคนในด้านการเล่นกีฬาและอื่นๆ และงานวันอนุรักษ์วันธรรมไทยซึ่งมีการจัดขบวนพาเหรดเดินรอบโรงเรียน เป็นต้น ซึ่งกิจกรรมที่กล่าวมานี้ได้จัดขึ้นเป็นประจำทุกปี เพื่อให้นักเรียน ได้เรียนอย่างมีความสุข มีการจัดกิจกรรมบูรณาการควบคู่ไปกับการเรียน และยังมีกิจกรรมอื่นๆอีกมากมาย นักเรียนเตรียมอุดมศึกษารุ่นก่อนๆ จะมาเยี่ยมเยียนโรงเรียนบ่อยครั้ง และทยอยมากันตลอดภาคเรียน พวกรุ่นพี่รุ่นก่อนๆได้มาปลูกฝังความรักโรงเรียนให้แก่น้องๆบ่อยครั้ง
โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาแห่งนี้ทำให้นักเรียนมีความพยายามในการเรียนเพื่อจุดมุ่งหมายในชีวิตของแต่ละคน โดยมีการจัดการเรียนการสอนวิชาแนะแนวเพื่อ ชี้แนะแนวทางให้แก่นักเรียนว่า นักเรียนแต่ละคนเหมาะสมกับอะไร และการที่จะไปสู่จุดนั้นเราต้องทำอย่างไรบ้าง นี่ก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่ทำให้นักเรียนที่จบการศึกษาจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาที่ไปศึกษาต่อยังที่ต่างๆ สามารถศึกษาในสายการเรียนนั้นๆได้อย่างมีคุณภาพ เพราะว่าเหมาะสมกับตัวนักเรียนเอง ดังนั้นนักเรียนจึงสามารถทำงานในอาชีพนั้นๆได้อย่างมีประสิทธิภาพและทำให้ประเทศเจริญก้าวหน้ามากขึ้น
ตลอดเวลา ๗๐ ปีที่ผ่านมาของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา ก็อย่างที่เห็นว่า โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาไม่ได้เป็นเพียงแค่สถานที่ศึกษาหาความรู้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่เปรียบเสมือนเป็นบ้านอีกหลังหนึ่งของนักเรียนเลยก็ว่าได้ การที่โรงเรียนมีการพัฒนามาอย่างต่อเนื่องเช่นนี้นี่เอง ทำให้โรงเรียนมีประสิทธิภาพมากขึ้นจนเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งของประเทศไทยเลยทีเดียว ปัจจุบันโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาก็ยังคงพัฒนาคุณภาพในด้านต่างๆต่อไปเรื่อยๆ และก็ยังคงเป็นโรงเรียนที่นักเรียนจำนวนมากจากทั่วประเทศต้องการเข้าศึกษาต่อเช่นเดิม และหวังว่าโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา จะสร้างบุคลากรที่มีคุณภาพให้แก่สังคม และสร้างชื่อเสียงให้กับประเทศ เช่นเดียวกับที่ผ่านมา